Within Temptation – The Unforgiving – review


Within Temptation‘s vorige wrochtsel The Heart Of Everything was eigenlijk de perfectionering van alles wat de band vóór dat album gemaakt had. Een verschil in stijl ten opzichte van vorige albums was er eigenlijk niet (met uitzondering van wellicht Enter, wat nog steeds door fans van het eerste uur op handen wordt gedragen, ik vind het niks, maar goed).

Dus wat nu aan te vangen? Verder uitbouwen op hetgeen al prima was? Kan, maar Sharon den Adel en partner Robert Westerholt hebben besloten met het nieuwe album The Unforgiving het over een wat andere boeg te gaan gooien.

Ten eerste is er het heuse conceptverhaal, uitgewerkt door Steven O’Connell (bekend van Bloodrayne) en vervolgens als comic neergezet door Romano Molenaar. Daarnaast worden er nog een aantal korte films gedraaid waarvan single Faster het eerste resultaat was.

Nu klonk de single al fantastisch dus we waren zeer benieuwd naar het album als eindresultaat! 🙂

Een en ander doet me qua opzet erg denken aan Marillion die iets dergelijks probeerde te doen ten tijde van hun magnum opus Brave. Het artistieke resultaat daarvan was geweldig hoewel het geen commercieel succes was.

Maar waar Marillion’s product heel duidelijk een stuk lastig toegankelijke muziek was met daarbinnen zeer veel dynamiek, kiest Within Temptation voor een andere uitwerking. Wat opvalt is dat er relatief weinig rustige nummers zijn, elk nummer op The Unforgiving knalt je speakers uit. Daarnaast heeft elk nummer een sterke melodie als basis, en er is duidelijk meer nadruk op conventionele popstructuren met netjes twee coupletten, refrein, bruggetje etc. De jaren ’80 invloeden zijn dan ook onmiskenbaar. Het voelt dan ook meer als een collectie waanzinnig goede singles dan als een conceptalbum. Het feit dat er na elk nummer netjes een stilte zit versterkt dit beeld nog meer. :-/

Is dit dan negatief? Zeker niet. Elk nummer is zo waanzinnig goed en strak geproduceerd, dat er eigenlijk alleen maar hoogtepunten op het album staan. Dit gaat wel wat ten koste van de dynamiek. Maar ja, kan je een band ervan beschuldigen dat ze elk nummer proberen zo goed mogelijk te maken? 🙂

Samengevat: met The Unforgiving heeft Within Temptation weer een geweldige plaat gemaakt. Ik vermoed wel dat door de gemakkelijk toegankelijke melodieën de houdbaarheidsdatum wat minder lang zal zijn dan voorganger The Heart Of Everything, die mijns inziens wat meer tijd nodig had om als zijn geheimen prijs te geven.

[xrr rating=4/5]

Posted in Music, Reviews | 1 Comment

The Cloak Live

Prog in Amersfoort...

Amersfoortse prog...

29 januari, Café De Noot, Amersfoort

Soms lees je de “Amersfoort.nu” krant wel eens. Mijn oog viel op een aankondiging van een band genaamd The Cloak, met daarbij de vermelding dat het hier om een viertal gaat dat symfonische rock met goth en klassieke invloeden gaat. Dan gaan bij mij de oren natuurlijk gelijk overeind staan. 🙂

Nu is Café de Noot slechts een fietstochtje door het Schothorster park van mijn huis vandaan, dus dacht ik om half tien: laat ik eens gaan kijken wat die jongens zoal maken!

Nou ja, jongens in de overdrachtelijke zin dan: de band wordt gesierd door frontvrouw Carmen Pierik. Een vriendelijke hoofdknik was mijn deel toen ik met een Palmpje naar het podiumgedeelte van het café liep, waar intussen ongeveer 30 mensen waren gearriveerd. Ik vermoed dat het merendeel familie of vrienden zijn.

Maar moet het daar bij blijven? Wat mij betreft niet, want The Cloak maakt uitstekende progrock in de trant van IQ, de soft kant van bv Within Temptation, een beetje Asgard (voor de liefhebbers: jaja!!!!), en zelfs een beetje Arrakeen! Dat laatste komt omdat Carmen ook een aantal nummer in het Frans zingt. Maar daar blijft het niet bij, want wat zeker redelijk uniek is voor een band in dit genre: tijdens dit concert heb ik zowel Engels, Duits, Frans als Latijn voorbij horen komen. Hiermee kan de The Cloak zich zeker onderscheiden van de grijze middenmoot, want er zijn meer dan genoeg bands in het neoprog genre.

Gelukkig is dat niet alles, want met name toetsenist en chief composer Dik Hazeleger laat zeer gevarieerde en melodieuze structuren horen. De nummers die ik gehoord heb (moest helaas na de 2e set weg) zijn ook zonder uitzondering echt af.

Bij het concert was een boekje beschikbaar waarin het basisverhaal van elk nummer beschreven stond. Elk verhaal was een sprookje of een volksmythe uit een bepaalde cultuur. Erg leuk want zo zit je gelijk lekker in de nummers! 😀

Al met al een zeer prettige verassing, deze band, zulke mooie muziek zo dicht bij huis! Even aan de jongens in De Boerderij in Zoetermeer: doe deze band eens even snel boeken voor het volgende Progfestival! Daar krijgen jullie zeker geen spijt van!

[xrr rating=4/5]

Posted in Concerts | 2,696 Comments

White Lies – Ritual

Man man man. Wat zijn deze jongens uit Londen toch lekker bezig. Was hun debuut To Lose My Life al niet te versmaden, de kersverse opvolger Ritual is mogelijk nog sterker. De plaat wordt in de eerste plaats gedragen door de zeer karakteristieke stem van zanger Harry McVeigh. Maar muzikaal valt er ook van alles te smullen van deze plaat, met name het veelvuldige gebruik van rethrosynths is helemaal top.

Ritual begint ijzersterk met krakers Is Love, Strangers en single hit Bigger Than Us, en laat daarna de aandacht eigenlijk niet meer los. Andere hoogtepunt is het hemeltergend mooie Peace & Quiet.

Al met al een zeer sterke opvolger. Van harte aanbevolen!

[xrr rating=4/5]

Posted in Music | 1,899 Comments